تهران من؟

دلم برای متروی تهران با فروشنده های توش تنگ شده. و برای کسی که ازش قهوه می خریدم، و آقای انتشارات سحر، و معلمم که تو این سالها هر وقت شک داشتم یا نمی دونستم به چی ایمان داشته باشم می رفتم پیشش، و اون آقاهه که اسمش یادم نیست ولی همیشه داشت آسانسورو می شست. ه
برای گربه های ژولی پولی..... ه

دایره

همه ی روز هدفونم رو میذارم رو گوشم بدون اینکه چیزی گوش بدم. حتی شارژ هم ندارم... نمی خوام آدمای تو خیابون، تو قطار، وارد حریم من بشن.ه

نقاش

اینقدر فکر ریخته تو سرم که دیگه حتی نمی خوام بنویسمشون. این پست رو شروع کردم که درباره نقاشیام حرف بزنم و اینکه دلم برای مدادرنگیا، ماژیکا، رنگ هام تنگ شده، و یک ساله که هیچی نکشیدم و فکر هم نمی کنم که دیگه بتونم نقاشی کنم، ولی نمی تونم به این فکر نکنم که چقدر پشیمونم از اینکه گذاشتم نقاشی کشیدن هم ازم گرفته بشه و متنفرم از خودم که استعداد دارم و دارم گند می زنم به همه ش... به همه چیز... دیگه نمی خوام ادامه بدم. ه

به هر حال پست قبلی چرت بود. فقط می خواستم تلقین کنم که دارم دوباره خودم می شم و کمتر متنفرم. فکر کنم نگرفت. ه